Helaas had ik afgelopen zaterdag geen tijd om me te voegen bij de protestmars in Amsterdam (of die in Den Haag). Al ging het huiswerk maken ook niet heel vlot: om de haverklap keek ik op twitter en andere social media voor de prachtige foto’s vol roze mutsen en rake leuzen. En mijn eigen roze muts? Die droeg ik al ruim een week. Lees verder →

Een paar dagen geleden verscheen er een pijnlijk herkenbaar artikel op de satire-site The Onion. “Man not accepting any more television recommendations at this time.” Ik ben nog steeds dankbaar voor alle aanraders die ik krijg. De illusie dat ik al die series daadwerkelijk ga kijken, of zelfs maar ga uitproberen, is echter al lang vergaan. Lees verder →

Oud-en-nieuw: echt fan ben ik nooit geweest. Één gevoel overheerst: “Maar ik ben nog helemaal niet klaar!” De eerste dag van januari is traditioneel een dag om vooruit te kijken, om goede voornemens te formuleren. Alsof het echt mogelijk is om met een lege bladzijde te beginnen. Ik ben in ieder geval nog veel te druk met inhalen – onder andere van de films die de afgelopen weken bovenaan jaarlijstjes prijkten. Afgelopen week zag ik er vier. Lees verder →

Begin dit jaar schreef ik hier over mijn voornemen om alleen maar romand te lezen van vrouwen. Laatst heb ik voor het eerst weer eens een roman gelezen die níet door een vrouw geschreven was – voor The Underground Railroad van Colson Whitehead wilde ik het criterium wel iets verbreden, naar “alleen romans die niet door een witte man geschreven zijn”. Tijd voor een evaluatie. Lees verder →

Als iets formulaïsch wordt genoemd is dat meestal niet bedoeld als compliment. Popcultuur die braaf een beproefde formule volgt zal over het algemeen niet de boeken ingaan als bijzonder memorabel: het is beperkt doorat het per definitie z’n grenzen niet kan overstijgen. Toch is het juist soms ook wel lekker om je binnen de perken te amuseren. Ja, inderdaad: ik heb Doctor Strange gezien. Lees verder →

Twee nieuwe series deze herfst duiken diep in filosofische kwesties. Eentje is een duur drama op HBO met een sterrencast. De ander is een luchtige komedie op een veel minder prestigieuze zender. Toch moet juist die tweede niet onderschat worden. Lees verder →

Luke Cage debuteerde vrijdag. Een dag later lag door het enthousiasme van de kijkers Netflix opeens plat. Niet slecht, voor een serie over een zwarte superheld vol verwijzingen die een deel van het publiek waarschijnlijk niet zal snappen – en die de serie zelf ook niet toelicht. Lees verder →

#ophef, afgelopen week: schrijfster Lionel Shriver gaf een bewust provocatieve speech op een literair festival in Brisbane over wat schrijvers wel en niet mogen schrijven. Nou ja, zij verzette zich eigenlijk tegen elk voorschrift dat een fictieschrijver beperkt – omdat iedereen ook gewoon een sombrero op zou moeten kunnen zetten. Lees verder →

Dit is het honderdste stukje sinds ik twee jaar geleden ooit begon met een stukje over popculturele opvoeding. Een mooi moment voor een kleine rebranding! Te beginnen met een nieuwe naam: Panpopticon. Lees verder →

Filmsterren, zo stellen analyses steeds vaker, worden geleidelijk minder belangrijk voor het succes van een film. Zelfs Tom Cruise krijgt mensen niet meer naar de bios als hij niet in een franchise speelt. Een ander soort sterren is echter niet uit het filmlandschap weg te denken: de sterren die boven een recensie staan. Lees verder →