Februari is zo kort dat de maand voorbij is voordat je het doorhebt. Dit werd er van mij gepubliceerd. Lees verder →

Zo, dat is lang geleden.

Nieuw jaar, nieuwe kansen. Sinds afgelopen maand heb ik een dagje extra te besteden aan schrijven en film. En dat heb ik goed benut, onder andere met het kijken van 13 films als lid van de KNF-jury op het International Film Festival Rotterdam. Lees verder →

De afgelopen week werd hoofdstuk per hoofdstuk een interessant narratief experiment met een nogal (maar eigenlijk toch niet?) misleidende titel uitgebracht: What Football Will Look Like in the Future. Iets dat ik direct met iedereen wilde bespreken. Maar ook iets waar je het beste aan kan beginnen met zo min mogelijk voorkennis. Lees verder →

Dit weekend zat ik in een hutje met een aantal peuters. Daar leer je van alles van – en niet alleen maar over je tolerantie voor vrolijk (en hard) gekir op de vroege ochtend. Zo kom je er achter dat peuters helemaal geen probleem hebben met herhaling. Aan één van de peuters, die hopelijk binnenkort zindelijk is, werd keer op keer hetzelfde boekje voorgelezen over een beertje genaamd Bobbi dat op het potje wil plassen. Elke keer weer vond hij het prachtig. Lees verder →

Als je wil weten welke boeken ik aan het lezen ben kan je op Goodreads kijken. Welke film ik gisteren heb gekeken? Letterboxd weet het – meestal. Op Ravelry houd ik bij hoe het gaat met mijn breiprojecten, en dat ik televisieafleveringen niet log komt vooral doordat ik nog niet de juiste service heb gevonden. Lees verder →

Popcultuur bekijken in het licht van maatschappij en politiek – zoals trouwe lezers weten ben ik daar meestal wel van. Maar nu er haast niet te ontkomen valt aan de blaaskaak in het Witte Huis begin ik me af te vragen of je niet ook te ver kan gaan. Lees verder →

“Poëtisch” wordt vaak gebruikt voor enigszins wazige films. Veel natuurshots, misschien wat filosofische overpeinzingen in voice-over. Paterson is poëtisch op een heel andere manier. Lees verder →

Er is een nieuwe tienersoap: Riverdale. In Nederland is de serie gewoon op Netflix te kijken kort na de uitzending in Amerika. Of dat aan de raden is hangt af van je tolerantie voor het genre – voor tieners die duidelijk door twintigers gespeeld worden, voor clichés en voor eindeloze liefdesperikelen. Een voorbeeld van hoe het postmodernisme zich verspreid heeft door de popcultuur is Riverdale in ieder geval. Lees verder →

Helaas had ik afgelopen zaterdag geen tijd om me te voegen bij de protestmars in Amsterdam (of die in Den Haag). Al ging het huiswerk maken ook niet heel vlot: om de haverklap keek ik op twitter en andere social media voor de prachtige foto’s vol roze mutsen en rake leuzen. En mijn eigen roze muts? Die droeg ik al ruim een week. Lees verder →

Een paar dagen geleden verscheen er een pijnlijk herkenbaar artikel op de satire-site The Onion. “Man not accepting any more television recommendations at this time.” Ik ben nog steeds dankbaar voor alle aanraders die ik krijg. De illusie dat ik al die series daadwerkelijk ga kijken, of zelfs maar ga uitproberen, is echter al lang vergaan. Lees verder →