Popcultuur bekijken in het licht van maatschappij en politiek – zoals trouwe lezers weten ben ik daar meestal wel van. Maar nu er haast niet te ontkomen valt aan de blaaskaak in het Witte Huis begin ik me af te vragen of je niet ook te ver kan gaan. Lees verder
“Poëtisch” wordt vaak gebruikt voor enigszins wazige films. Veel natuurshots, misschien wat filosofische overpeinzingen in voice-over. Paterson is poëtisch op een heel andere manier. Lees verder
Er is een nieuwe tienersoap: Riverdale. In Nederland is de serie gewoon op Netflix te kijken kort na de uitzending in Amerika. Of dat aan de raden is hangt af van je tolerantie voor het genre – voor tieners die duidelijk door twintigers gespeeld worden, voor clichés en voor eindeloze liefdesperikelen. Een voorbeeld van hoe het postmodernisme zich verspreid heeft door de popcultuur is Riverdale in ieder geval. Lees verder
Helaas had ik afgelopen zaterdag geen tijd om me te voegen bij de protestmars in Amsterdam (of die in Den Haag). Al ging het huiswerk maken ook niet heel vlot: om de haverklap keek ik op twitter en andere social media voor de prachtige foto’s vol roze mutsen en rake leuzen. En mijn eigen roze muts? Die droeg ik al ruim een week. Lees verder
Een paar dagen geleden verscheen er een pijnlijk herkenbaar artikel op de satire-site The Onion. “Man not accepting any more television recommendations at this time.” Ik ben nog steeds dankbaar voor alle aanraders die ik krijg. De illusie dat ik al die series daadwerkelijk ga kijken, of zelfs maar ga uitproberen, is echter al lang vergaan. Lees verder
Oud-en-nieuw: echt fan ben ik nooit geweest. Één gevoel overheerst: “Maar ik ben nog helemaal niet klaar!” De eerste dag van januari is traditioneel een dag om vooruit te kijken, om goede voornemens te formuleren. Alsof het echt mogelijk is om met een lege bladzijde te beginnen. Ik ben in ieder geval nog veel te druk met inhalen – onder andere van de films die de afgelopen weken bovenaan jaarlijstjes prijkten. Afgelopen week zag ik er vier. Lees verder
Begin dit jaar schreef ik hier over mijn voornemen om alleen maar romand te lezen van vrouwen. Laatst heb ik voor het eerst weer eens een roman gelezen die níet door een vrouw geschreven was – voor The Underground Railroad van Colson Whitehead wilde ik het criterium wel iets verbreden, naar “alleen romans die niet door een witte man geschreven zijn”. Tijd voor een evaluatie. Lees verder
