Het is warm. De woorden zijn onnodig, maar ik blijf ze zeggen, meestal voorafgegaan door “pffff”. Ik weet niet of mijn recente preoccupatie met seriemoordenaars – Leatherface, Hannibal, Charlie Manson – iets te maken heeft met de broeierige hitte van de laatste week, maar het zou me niets verbazen. Je blijft wachten op een ontlading. Lees verder
Categorie archief: column
Kattengek
Mijn broer noemde me laatst een “crazy cat lady”. Hij heeft misschien wel een punt: ik ben dol op onze twee katten, en mijn laatste obsessie is een Japans kattenverzamelspel, Neko Atsume. Lees verder
De kracht van het mysterie
De afgelopen week heb ik tijd doorgebracht in het gezelschap van twee doortastende detectives: Starlee Kine en Phryne Fisher. De zaken die ze oplossen zijn nogal verschillend; hun aanpakken ook. Bij beiden blijkt de oplossing van het mysterie eigenlijk minder belangrijk dan wat ze onderweg tegenkomen. Lees verder
Het oneindige verhaal
Ik ben me de afgelopen maanden langzaam een weg aan het banen door Daredevil – de strip. Ik ben begonnen met de reeksen van Brian Michael Bendis, en heb ondertussen bijna tien jaar aan strips gelezen, via het werk van Ed Brubaker en nu Andy Diggle. Blinde advocaat Matt Murdock heeft in die tijd heel wat meegemaakt.
Fury Road: 3D, or not 3D
In Nederland is Mad Max: Fury Road maar op een paar plekken in 2D uitgebracht. Dat is jammer: George Miller wilde ooit in 3D filmen, maar leek tussen de regels door niet geheel tevreden te zijn met de post-conversie van zijn, uiteindelijk in 2D gefilmde, meesterwerk. Lees verder
Fury Road: onderbuikgevoelens
Dan Hassler-Forest schreef op Letterboxd een recensie van Mad Max: Fury Road in twee woorden: “Fuck Exposition”. Het was positief bedoeld. Mad Max: Fury Road is twee uur van wat in een andere film de derde akte zou zijn geweest. Er is weinig dialoog – Max gromt meer dan hij praat – en nog minder uitleg. Lees verder
Het einde van een tijdperk
Vanavond wordt in Amerika de allerlaatste aflevering van Mad Men uitgezonden. De serie begon juli 2007, bijna acht jaar geleden. In de serie volgden we de personages een decennium, van 1960 tot 1970. Lees verder
“Fuck de koning”
De titel moest tussen aanhalingstekens van het bezorgde vriendje. Er is namelijk gebleken dat je voor deze drie woordjes gearresteerd kan worden. “Weg met de koning” had waarschijnlijk wel gemogen. Het is hem de vloek die het doet. Lees verder
Wat je niet ziet
Het is een veelgehoorde kreet: televisie wordt steeds filmischer. Dat kan je zien aan het type acteurs dat tegenwoordig ook op het kleine scherm verschijnt, aan welbewuste regie-keuzes, aan indrukwekkende cinematografie – maar ook aan subtielere aspecten. Lees verder
Op z’n Amerikaans
Ik heb nooit iets met bruiloften gehad. Nooit gedroomd over een aanzoek, een bruidsjurk, trouwtaart en wat dies meer zij. Dat is eigenlijk verwonderlijk, gezien hoe het (vooral Amerikaanse) model van trouwen via popcultuur ons wordt ingeprent. Lees verder
Panpopticon 