Ik heb nooit iets met bruiloften gehad. Nooit gedroomd over een aanzoek, een bruidsjurk, trouwtaart en wat dies meer zij. Dat is eigenlijk verwonderlijk, gezien hoe het (vooral Amerikaanse) model van trouwen via popcultuur ons wordt ingeprent.

Gisteren was ik weer bij een bruiloft. Het was vrij ontspannen – in het praatje van de ambtenaar kwam naar voren dat het van de bruidegom niet per se had gehoeven – maar toch met veel van de kennelijk benodigde ingrediënten: een strapless witte jurk met sluier, een kleurrijke taart met veel glazuur, stukjes en speeches et cetera.

Het grappige daarbij is dat “hoe het nou eenmaal hoort” nogal trendgevoelig is. De ouders van de bruidegom gisteren, zo bleek, hadden het wat informeler aangepakt. Tot verontwaardiging van mijn enigszins traditioneel ingestelde zusje, trouwde onze moeder in een jurk die niet officieel als trouwjurk was bestemd, en bovendien in de aanbieding was. Bij de C&A, als ik het me goed herinner. De ouders van mijn partner waren zelfs zó informeel gekleed dat ze, bij aankomst, werd gevraagd of ze bij de bruid of bij de bruidegom hoorden.

Zelf heb ik ook weinig met het hele gedoe. Nooit gehad, ook. Het leidde ooit tot een mooi voorbeeld van de No True Scotsman fallacy. Een vriendin riep toen “maar elk meisje droomt toch al vanaf haar tweede van haar bruiloft!?” Toen ik meldde dat dat voor mij niet gold kwam het antwoord: “Ja, maar jij bent geen echt meisje.”

Maarja. Geen romcom of het eindigt met de man op een knie. Geen serie waar relaties niet met een ceremonie worden bekroond. Het laat me lang niet altijd koud – bij de bruiloft van Leslie Knope en Ben Wyatt in Parks & Recreation, met hun “I love you and I like you”, moest ik heus een traantje wegpinken. Maar behoefte om mezelf in een witte slagroomtaart te hijsen is er nooit gekomen, en toen bij het doen van de belastingaangifte mijn partner werd aangeduid als “uw echtgenoot” voelde dat voornamelijk onwennig.

Ik denk wel dat het deels films en series zijn geweest die het Amerikaanse model naar Nederland hebben geëxporteerd. Ik ben bij een bruiloft geweest waar de partners hun eigen “vows” hadden geschreven; bij een aantal waar de bruid weggegeven werd door haar vader (die vaak ook om “toestemming” was gevraagd); bij binnenkomst worden meestal Engelstalige popliedjes gespeeld.

Er is wel een verschil tussen fictieve bruiloften en echte. Bruiloften worden vooral in series vaak gekenmerkt door opborrelde wrok en ruziezoekende dronken ooms, verloren ringen en kapotte jurken. De bruiloften waar ik tot nu toe geweest ben waren daarentegen, om eerlijk te zijn, over het algemeen nogal … saai.

Ook andere Amerikaanse tradities waaien over. Halloween wordt vaker gevierd dan St. Maarten, de kerstman verdringt geleidelijk St. Nicolaas. Het is niet per se slecht. Ik kijk zelf ook vooral Amerikaanse films en series, en ben er vast meer door beïnvloed dan ik denk. Maar ik denk dat het geen kwaad kan om er af en toe vraagtekens bij te zetten.