Dan Hassler-Forest schreef op Letterboxd een recensie van Mad Max: Fury Road in twee woorden: “Fuck Exposition”. Het was positief bedoeld. Mad Max: Fury Road is twee uur van wat in een andere film de derde akte zou zijn geweest. Er is weinig dialoog – Max gromt meer dan hij praat – en nog minder uitleg.

Fury Road is actiecinema teruggebracht tot de essentie. Je zou het haast puur kunnen noemen, al is dat een vreemd woord voor een film die vol zit met zand, met wratten, met motorolie. Het is één lange achtervolgingsscène, af en toe onderbroken door een vechtscène – voor de afwisseling. Nog maar eens een citaat, ditmaal de laatste woorden van de recensie van Bor Beekman: “eerst rijden we de ene kant op, vervolgens de andere. Het verveelt geen moment.”

(waarschuwing: hierna volgen wat spoilers)

Er zijn veel details in Fury Road die ik fantastisch vond. Het “We Are Not Things” en “Who Killed the World?” op de muren, een intentieverklaring in graffiti. Hoe Rosie Huntington-Whiteley haar zwangere buik als schild gebruikt. Hoe de vrouwen uit de melkstal van slechterik Immortan Joe aan het einde ook een gebaar van verzet wordt gegund. Het feit dat Max zelf twintig minuten lang letterlijk een motorkap-embleem is.

Maar verreweg mijn lievelingsmoment is als Max zijn grote geweer gericht heeft op de koplamp van een achtervolger. Het is de laatste kogel, de laatste kans. Hij mikt, mikt nog eens, twijfelt. Vervolgens geeft hij het wapen aan Imperator Furiosa. Ze laat de loop leunen op zijn schouder, zegt “don’t breathe” – en schiet raak.

Er is al veel discussie geweest over de vraag of Fury Road feministisch is of niet. Anita Sarkeesian vindt bijvoorbeeld van niet, en ook Tracy King wist veel gebreken te vinden.

Nu weet iedereen die dit blog leest dat ik zeker niet tegen kritische analyse ben, en ik ook zeker waarde zie in het bekijken van films door een feministische lens. Maar deze film dendert mijn intellectueel vermogen voorbij, recht naar mijn onderbuik.

Ik kan een aantal punten van Sarkeesian en King weerleggen. Het shot met de vrouwen die elkaar besproeien met water is bijvoorbeeld juist een heerlijk grapje: wij kijken naar de vrouwen, maar later blijkt dat Max meer dorst heeft dat lust. Dat de vrouwen op modellen lijken en niet op een vruchtbaarheidsideaal is vanwege de maatschappijkritische elementen van de film ook prima te verklaren.

Maar op zich hebben ze gelijk: Fury Road is geen perfecte feministische polemiek. Mijn vraag is dan: en? Wie wil er nou kijken naar een film die niets meer heeft dan perfect ideologie? Film moet in de eerste plaats als film werken – als er dan nog wat te analyseren valt is het mooi meegenomen.

Ik heb met open mond naar het operatische spektakel van Fury Road zitten kijken. Dat er bovendien zo’n moment inzat met Furiosa? Dat het een gevoelige snaar raakte bij mij een zoveel andere vrouwen? Dat is wat het méér maakt dan alleen een fantastische actiefilm – maar een fantastische actiefilm moet het eerst wel zijn.