Mijn broer noemde me laatst een “crazy cat lady”. Hij heeft misschien wel een punt: ik ben dol op onze twee katten, en mijn laatste obsessie is een Japans kattenverzamelspel, Neko Atsume.

Het principe van Neko Atsume is simpel. Je hebt een tuin. Je kan daar speelgoed en eten in neerzetten. Als je geluk hebt komen er dan buurtkatten langs om met het speelgoed te spelen. Als ze weggaan laten ze (grijze en soms gouden) visjes achter waarmee je weer nieuw speelgoed kan kopen.

Het spelelement is eigenlijk minimaal. Je kan ook niet verliezen: de katten zijn – zoals katten betaamt– onafhankelijk van jou. Als je ze niet voert gaan ze niet dood, zoals een tamagotchi destijds wel deed. Ze komen dan gewoonweg een tijdje niet meer. Je zou je zelfs af kunnen vragen of Neko Atsume überhaupt een spel te noemen is.

Toch ben ik geobsedeerd. Ik open de app veel te vaak: vaker dan er iets in het spel verandert. Ik neem eindeloos “foto’s” van de verschillende katten met al het verschillende speelgoed, en verzin namen voor ze (ik vernoem ze allemaal naar personages uit Game of Thrones). Het voelde als triomf toen er zeven verschillende katten tegelijkertijd aanwezig waren, al kan dat niet echt als mijn verdienste worden aangemerkt.

Ik ben niet de enige. Neko Atsume is een succes (1 miljoen downloads in Android alleen al). Kennelijk zijn er meer mensen verleid door getekende katjes die met een balletje spelen, of opgerold in een mand liggen te slapen, of hun hoofdje uit een vakje van de krabpaal steken. Zijn er dan zoveel kattengekken?

Het lijkt er wel op. Youtube wemelt van de kattenfilmpjes (over honden zijn er lang niet zoveel). Lolcatz zijn al tien (10!) jaar een fenomeen. Twitter-account EmergencyKittens tweet non-stop plaatjes van schattige poeskes. Sommige katten – Grumpy Cat, Maru, Keyboard Cat – zijn zo populair dat ze niet alleen hun eigen wikipedia-pagina hebben, maar zelfs een talent agent die “optredens” regelt en ontmoetingen met fans.

Zijn er psychologische redenen voor deze dominantie? Is er misschien een kattenpropagandamachine?

Ik denk dat hem uiteindelijk zit in een combinatie van drie factoren: katten zijn schattig (zelfs in foto’s, als je het spinnen niet kan horen), ze zien er regelmatig belachelijk uit (vooral als ze hun achterbenen schoonmaken) en ze kunnen heerlijk uit de hoogte doen. Wat Neko Atsume goed doet is al deze elementen weerspiegelen: de katten zien er schattig uit, wurmen zich soms in vreemde posities met hun kont in de lucht, en laten je soms lang wachten voordat ze je weer een bezoek waardig vinden.

Eigenlijk voelt het spel alsof je permanent een achtertuin vol katten in je broekzak hebt – en je hoeft er geen kattenbak voor te verschonen. Zo gezien is het niet zo verrassend dat het een succes is, al blijft een kat waarmee je kan knuffelen natuurlijk altijd nog leuker.