Een paar dagen geleden verscheen er een pijnlijk herkenbaar artikel op de satire-site The Onion. “Man not accepting any more television recommendations at this time.” Ik ben nog steeds dankbaar voor alle aanraders die ik krijg. De illusie dat ik al die series daadwerkelijk ga kijken, of zelfs maar ga uitproberen, is echter al lang vergaan.

Ik doe zelf mee aan de cyclus – daar ben ik me zeer van bewust. Door mijn regelmatige televisie-analyses voor Vileine, bijvoorbeeld, maar ook gewoon tegenover vrienden. “The Good Place moet je absoluut zien!”, “Hoe ver ben jij met Westworld?”, “Fleabag is écht een van de beste series van afgelopen jaar. En het is maar zes afleveringen!” Dat ik dat laatste positief bedoel zegt al genoeg: er zijn zoveel interessante series tegenwoordig dat je met geen mogelijkheid overal tijd voor kan maken.

Tegelijkertijd beleeft “de serie” als kunstvorm ontegenzeggelijk hoogtijdagen. Er wordt steeds meer geëxperimenteerd, door allerhande makers. Filmregisseurs als Stephen Soderbergh en sterren als Matthew McConaughey, Nicole Kidman, Drew Barrymore en Viola Davis kijken er allang niet meer op neer om een uitstapje te maken naar het kleinere scherm. En terecht: op televisie krijgen schrijvers en regisseurs kans om dingen te doen die veel filmstudio’s te riskant zouden vinden, en krijgen acteurs kansen om personages uit te diepen.

“Peak TV”, noemde John Landgraf, de baas van zender FX, het. Sinds zijn uitspraken zijn er nog meer series bijgekomen. Een vooruitblik van The A.V. Club levert alleen al voor de eerste vier maanden van het jaar heel wat op dat me wel aanspreekt: van series die (net als veel films tegenwoordig) voortborduren op bestaande werelden (Emerald City is een nieuwe versie van The Wizard of Oz, Riverdale maakt van de Archie-strips een spannende tienersoap, Legion gaat over een Marvelsuperheld) tot aanpassingen van boeken (zoals de tv-versie van The Handmaid’s Tale – ik kan niet wachten – maar ook American Gods en Big Little Lies) en series die beloven in deze chaotische tijd voor wat humor te zorgen (John Lithgow keert terug naar komedies in Trial and Error, een soort Making a Murderer-parodie). En dan heb ik het nog niet eens over de serie die al voor zijn debuut tot meme is verworden: The Young Pope.

Toch wordt ik een beetje moedeloos als ik de lijst zie, en ga ik haast hopen op negatieve recensies. Want ja: op Netflix alleen al moet ik nog Crazyhead en Chewing Gum en The Crown en The OA afkijken – en Scrotal Recall/Lovesick scheen óók al goed te zijn. Atlanta heb ik pas één aflevering van gezien, Insecure niet eens dat. Het derde seizoen van Transparent wacht ook ergens nog op me, evenals het derde seizoen van You’re The Worst en het tweede seizoen van Jane the Virgin, en ik weet allang niet meer waar ik ben gebleven bij Veep. Ik loop zelfs achter met wat misschien wel mijn lievelingsserie is, Crazy Ex-Girlfriend, en toen Good Girls Revolt werd opgezegd slaakte ik stiekem een zucht van verlichting: dan hoef ik misschien dat eerste seizoen tóch niet te kijken.

Natúúrlijk is dit een luxeprobleem. Keuzestress: het is wat verwend om erover te zeuren. Ik zou ook zeker geen van de hierboven genoemde series willen opofferen – zelfs al kijk ik ze uiteindelijk nooit. Televisie is diverser en spannender dan ooit. Maar mocht je me dus iets aanraden? Dan is het niet dat ik je smaak niet vertrouw – ik heb gewoon voorlopig geen ruimte voor nieuwe aanraders.