Voor de derde keer was ik vandaag op een Comic Con. De Amsterdam Comic Con, dit keer – nummers een en twee waren de Antwerp Comic Con en de Dutch Comic Con in Utrecht. De locatie maakt weinig uit: het leuke aan zo’n Comic Con zijn de mensen.

Dan heb ik het niet over de B- en C-sterren die je er aantreft. Dat gedeelte van het hele Con-gebeuren vind ik eerlijk gezegd iets droevigs hebben: bij de Dutch Comic Con liep ik destijds langs een tafel waaraan Billy Dee Williams (Lando Calrissian uit de oorspronkelijke Star Wars-trilogie) een beetje troosteloos voor zich uit zat te staren. Op zo’n lokale Comic Con kom je niet als je carrière in de lift zit.

Misschien ben ik te cynisch. Er zit tenslotte voor iemand als Lance Henriksen, James Marsters of Margot Kidder wél wat in zo’n bezoek: niet alleen het substantiële bedrag dat er neergeteld moet worden voor een handtekening of foto, maar ook ontmoetingen met mensen die oprecht fan zijn van je werk. Er kwam vandaag een meisje langs dat onder de Freddy Krueger-tatoeage op haar arm Robert Englund zijn handtekening had laten zetten – en dat van plan was om ook die handtekening in tattoo-inkt te laten vastleggen. Dat moet zelfs na al die jaren toch wel leuk zijn voor Englund, om te zien dat zijn rol nog steeds mensen zo kan boeien.

Nee, die fans – al dan niet in uitgebreide cosplay – zijn de voornaamste reden dat een Comic Con zo leuk is. Je komt er namelijk achter dat er ontzettend veel mensen zijn die ontzettend dol zijn op ontzettend veel verschillende dingen. Er lopen weliswaar een tiental Harley Quinns rond (bij deze Con vanwege Suicide Squad in een ander kostuum dan bij de twee vorige), maar er zijn ook mensen met zelfgemaakte kostuums waarbij zelfs ik geen idee heb wie ze moeten voorstellen.

Er is vaak de neiging om deze mensen een beetje lacherig te bekijken. Een video-item op nu.nl deed dat bijvoorbeeld gisteren: kijk al die zonderlinge nerds eens. Het nadeel is daarmee dat je het hebben van een passie dan belachelijk maakt, terwijl er juist iets heel moois is aan het samenkomen van duizenden zo gepassioneerde mensen.

Daarbij heerst er binnen de Cons ook een heel verwelkomende sfeer. Iedereen bewondert andermans kostuums. Of je het lichaamstype van een acteur deelt is geen voorwaarde om succesvol te kunnen cosplayen als een personage. Er zijn ook opvallend veel mensen in een rolstoel of die anderszins niet volledig ter been zijn: iedereen mag vluchten in geeky werelden.

Ik ben zelf niet echt in staat om zó op te gaan in een fandom – daarvoor ben ik al te lang recensent en criticus. Voor cosplay ben ik veels te lui. Toch voel ik me erg thuis op zo’n Con, en zie ik de beursgangers als mijn soort mensen: nerds, ja, geeks, maar dan in een omgeving waar dat eventjes, al is het maar voor een dag, compleet genormaliseerd is.

En je kan Spock zien rondwaren op een hoverboard. Wat wil een mens nog meer?