Ik geloof niet echt in guilty pleasures. Ik doe niet geheimzinnig over mijn liefde voor romance novels, iedereen weet dat ik de laatste tijd Pokémon GO speel, en het feit dat ik E·MO·TION van Carly Rae Jepsen een perfect popalbum vind is ook niet bepaald een mysterie. Toch heb ik ook wel wat stiekeme hobby’s. Het lezen van adviescolumns, bijvoorbeeld.

Ik schrik haast van mijn eigen consumptie. Ik lees Dear Prudence voor de gevatte antwoorden; Captain Awkward voor de handige scripts; Ask a Manager voor de pragmatische antwoorden op werkproblemen; Dear Coquette voor de elegant geëtaleerde krachttermen; Savage Love voor de vreemde fetishes. Dan kom ik ook nog regelmatig op de subreddit r/relationships, waar je meest bizarre (en soms meelijwekkende) gevallen kan vinden.

Toch weet ik niet precies waarom ik het zo leuk vind om te lezen over de problemen van anderen. Deels zal het herkenning zijn: soms heb je in je eigen leven een soortgelijke situatie, en kan je het advies goed gebruiken. Via adviesrubrieken heb ik een heel vocabulaire ontwikkeld om situaties te analyseren: Dan Savage introduceerde o.a. de afkortingen DTMFA (dump the motherfucker already) en GGG (good, giving, and game – zijn mening over hoe je je in de slaapkamer zou moeten gedragen) en kwam met de nuttige “campsite rule” (laat een minder ervaren partner beter achter dan je hem of haar aantreft). Via Captain Awkward ken ik het concept van de “missing stair”, dat al meerdere keren nuttig is gebleken bij het begrijpen van een situatie die ik zelf tegenkwam. Alle hierboven genoemde columnisten hameren er bovendien keer op keer op dat communicatie in elk type relatie essentieel is. Het is zo: “use your words” lost veel problemen op.

De belangrijkste motivatie ligt echter elders: eigenlijk is het lezen van adviescolumns voornamelijk een soort ramptoerisme. Tenslotte heb je een overgroot gedeelte van de problemen die de mensen beschrijving níet. Vaak beginnen de verhalen met “mijn partner is perfect, en dit is de beste relatie die ik ooit heb gehad, maar…” – en is wat er ná die maar komt verbluffend.

Daarbij zijn vooral op r/relationships vaak fascinerende verhalen te vinden. Daarbij wordt het zwaartepunt door de schrijver lang niet altijd gelegd waar hij moet liggen. Soms is de titel iets van “hoe krijg ik mijn vriend zover de afwasmachine uit te ruimen” en blijkt in het bericht zelf dat die vriend ook puppies slaat, ofzo.

Daarom is het lezen van adviescolumns of r/relationships vaak zo fijn: je kan na afloop jezelf troosten met de geruststelling dat jou leven in vergelijking ontzettend meevalt. Dat je gelukkig een heel lieve schoonmoeder hebt, een prima relatie waarin écht de afwasmachine het grootste probleem is, vriendelijke collega’s – en geen zus die je cv saboteert.

Meer abstract zijn adviescolumns een manier om je plek in de wereld te bepalen. Maatschappelijke normen worden erdoor bevestigd en in stand gehouden. Mede daardoor is het ook zo goed dat adviescolumns meegaan met hun tijd, of er zelfs op vooruit lopen. Daarom maakte het uit dat Dear Abby al in 1979 zich niet voor het karretje van homofobe adviesvragers liet spannen. Daarom was het zo revolutionair dat Dan Savage (die een beetje ingehaald is door de tijd, maar vroeger heel invloedrijk was) monogamie niet als standaardoptie zag. In de reacties op r/relationships zie je vaak nog seksistische waarden weerspiegeld worden (bijvoorbeeld als het gaat om vrouwen die hun kapsel opeens veranderen) maar misbruik in relaties wordt wél keer op keer benoemd en afgekeurd, en laat regelmatig mensen inzien dat ze zeker gedrag van hun partner echt niet hoeven te pikken.

Via adviescolumns kan je de maatschappij zien veranderen, en kan je testen of je eigen gedrag, en dat van de mensen om je heen, “normaal” is. Dat is misschien (waarschijnlijk) een intellectuele smoes om vrij plat (leed)vermaak goed te praten. Maar dat maakt het niet minder waar.