Vrouwen kunnen alles worden tegenwoordig: presidentskandidaat van een grote Amerikaanse partij, of zelfs Ghostbuster! Wat helaas nog niet kan, is dat doen zonder dat er hogere eisen worden gesteld dan aan een mannelijke evenknie.

De nieuwe Ghostbusters is aardig. De film zakt na een veelbelovend begin qua tempo wat in, en blijft ook daarna onevenwichtig. Sommige grappen zijn grappiger dan andere. Er is, zoals in zoveel films tegenwoordig, een met CGI-gevulde, veel te lang durende eindsequentie. Ik heb me er prima mee vermaakt, maar de kans is klein dat hij in mijn top vijf van het jaar zal eindigen.

Het is, kortom, een zomerblockbuster zoals zoveel anderen: vaardig gemaakt, een prima manier om twee uurtjes door te brengen, en uiteindelijk weinig memorabel. Toch is er veel meer ophef over deze film dan over Star Trek Beyond, of over Bourne Again (of hoe die film ook heet). Net als die films is Ghostbusters een nieuwe film in een lang bestaande, door sommigen zeer geliefde franchise. Waarom is er dan om deze film zoveel boosheid en commotie, en om die andere niet?

Oh ja.

Eerlijk is eerlijk: de oorspronkelijke Ghostbusters viel me tegen toen ik hem een paar jaar geleden weer eens keek. De grapdichtheid lag toch wel wat laag, het plot was niet bepaald samenhangend, en Venkman bleek eigenlijk best een creep. Ik heb aan de reboot meer plezier beleefd. Maarja, dat ben ik.

De vraag is eigenlijk: waarom zou deze film alleen geslaagd zijn als hij het origineel weet te overtreffen? Dat is met sequels en reboots tenslotte slechts af en toe het geval.
En niemand riep dat zijn kindertijd verpest werd door Ghostbusters II– terwijl er weinig mensen te vinden zijn die bereid zijn te beargumenteren dat die film beter is dan het origineel.

Maarja: de oorspronkelijke vier Ghostbusters waren allemaal man. En dit keer hebben ze er niet één vrouw tussengestopt voor de diversiteit; ze hebben er niet eens twéé vrouwen bij om de verdeling 50-50 te maken, nee: álle Ghostbusters zijn in de reboot vrouwelijk. Voor vier mannen heb je geen uitleg nodig. Vier vrouwen moet je klaarblijkelijk wel verantwoorden. Met vier vrouwen is het niet voldoende om een aardige film te maken. Met vier vrouwen zijn we pas tevreden als ze zó goed zijn, dat elke twijfel wordt weggenomen dat dezelfde film met vier mannen misschien beter was geweest.

Maar noem dat vooral geen seksisme.

Dat Hillary Clinton competent genoeg is om president van de Verenigde Staten te worden valt niet te ontkennen. In 2008 werd haar nog verweten dat ze te weinig ervaring zou hebben met buitenlandse zaken, maar na 4 jaar als Secretary of State is ook dat een onmogelijke aanklacht geworden. Ze is in ieder geval, zonder enige twijfel en met ruime marge, competenter, ervarener en slimmer dan haar tegenstander.

Toch is de uitslag van de verkiezingen in de VS in November allesbehalve zeker. Hillary is tenslotte niet te vertrouwen, corrupt, iets met e-mails en Benghazi. Ze was voor de oorlog in Irak! Ze was pas (openlijk) voor het homohuwelijk toen dat politiek goed uitkwam! Ze doet me denken aan Nurse Ratched!

Niet elke aanval op een vrouw is seksisme. Niet elke aanval op Hillary is seksisme. Maar als je haar aanvalt op haar stem, en zegt dat ze meer moet glimlachen? Als je haar eerst haat voor het ene en dan voor het tegenovergestelde? Als je haar dingen kwalijk neemt – zoals haar afwachtendheid op het gebied van het homohuwelijk – die je mannelijke politici die hetzelfde deden vergeeft? Kortom, als je de lat voor haar hoger legt dan je zou doen voor een man?

Tsja, dan rijst toch het vermoeden dat wat je écht dwars zit aan Hillary haar ambitie is. Want waarom zou Hillary beter hoeven te zijn dan alle 44 mannen die haar voorgingen? Is beter dan gemiddeld niet voldoende? Is oneindig veel beter dan het alternatief niet genoeg?

Het is fantastisch dat er eindelijk een vrouw echt kans maakt op het presidentschap van de VS, en dat ze dan ook nog eens een rolmodel is voor de Hermiones onder ons. Hoe mensen dat ook proberen te verpesten: het voelt als een triomf. En Ghostbusters mag dan niet meer dan aardig zijn, dat maakt het niet minder goed dat de film bestaat voor de meisjes van nu. Er zat een meisje van een jaar of zeven bij me in de zaal, en zij was zo blij met de film dat ze de hele aftiteling lang in het gangpad heeft staan dansen.

Vrouwen krijgen (gelukkig!) steeds meer kansen. Beetje bij beetje wordt het minder natuurlijk om sommige rollen standaard aan mannen te geven. Toch zal er pas echte vooruitgang zijn als die kansen niet altijd meer samengaan met buitenproportioneel hoge verwachtingen en eisen.