Afgelopen week eindigde het tweede seizoen van Agent Carter. Het is nog maar zeer de vraag of er een derde seizoen komt. Dat is jammer. Niet alleen is Peggy Carter een fantastische hoofdpersoon; de serie zit bovendien bomvol heerlijke B-elementen.

Dit seizoen alleen al kwamen langs: een midden in de zomer dichtgevroren meer (met lijk erin, natuurlijk), allesverslindend zwart slijm, een actrice die dankzij dat slijm allerlei ratten (zowel dierlijk als niet) vermoordt, een ontastbare wetenschapper, een machine om je de laatste minuut te laten vergeten, een “gamma-kanon”, en een superkleine supersterke electromagneet. Verder is er ook nog een soort schokgolfkanon, de “Jitterbug”, dat ontgrendeld wordt met de maten van Hollywoodsterren – Carole Lombard voor een directe detonatie, Barbara Stanwyck voor een vertraagd resultaat. En dan hebben we de slaapverwekkende lipstick die ook al in seizoen één zat nog niet eens genoemd.

Batman Begins begon elf jaar geleden een trend: superheldenfilms moesten realistisch zijn, of in ieder geval hun best doen plausibel te lijken. Weg met de leuke gadgets, in met het militair ogende gereedschap. Elke wetenschappelijke onwaarschijnlijkheid kreeg ellenlange uitleg, die ze eigenlijk vaak juist minder makkelijk maakten om te accepteren.

Gelukkig komen geleidelijk in veel superheldenfilms en -series de B-origines weer boven. Iron Man verzint de vreemdste dingen en een uitstapje naar Asgard is tegenwoordig in het Marvel-universum haast alledaags. In de Supergirl-serie komt Bizarro langs en bij The Flash kijken ze niet op of om voor parallelle universa. Er is nu zelfs een serie, Legends of Tomorrow, waarin een hele schakering B- en C-helden samen door de tijd reist.

Het pulpy plezier is bij Agent Carter nog wel het grootst, misschien ook omdat de serie een relatief laag budget heeft. De effecten zijn niet bepaald goed; veel gevechten krijgen we slechts zijdelings te zien. Het zijn bekende trucjes uit de B-film: vaak dwingt een gebrek aan geld je juist tot extra creativiteit. Bovendien helpt het dat de serie zich afspeelt in de jaren veertig: alles heeft een lekker retro-sfeertje, waardoor de goedkope effecten een zekere charme krijgen. De kleuren zijn feller dan tegenwoordig modieus is en de toon is perfect getroffen: luchtig maar niet te ironisch. Zonder knipoog naar het publiek maar wel met een grote grijns op het gezicht.

Agent Carter wordt niet door veel mensen gekeken. Het kan niet aan de sciencefictionelementen liggen: die heeft tegenhanger Agents of S.H.I.E.L.D. ook volop. De kwaliteit van de verhalen en de dialogen is wisselend, maar daarin is Agent Carter zeker niet uniek.

Zou het dan toch zijn dat mensen meer behoefte hebben aan kleurloze ernst in hun vermaak dan aan vrolijk escapisme? Ligt het anders aan de (vrouwelijke) hoofdpersoon? Aan het feit dat deze serie zich niet tegelijkertijd afspeelt met al het andere in het Marvel-universum?

Wat het ook is: ik ben blij dat we twee seizoenen hebben gekregen van Agent Carter en blijf voorlopig hopen dat er nog een derde wordt gemaakt – met liefst een nog hoger pulpgehalte.