Eindeloos veel bekenden heb ik al proberen te overtuigen om naar Hamilton te luisteren. Meestal is de respons lauw: een musical? Over Amerikaanse geschiedenis, en ook nog eens over een van de minder bekende founding fathers? En ook nog eens met rap erin? Ik ga nog één poging wagen, want er zijn echt heel veel goede redenen om Hamilton een kans te geven.

Reden 1: het verhaal

How does a bastard, orphan, son of a whore and a
Scotsman, dropped in the middle of a forgotten
spot in the Caribbean by providence, impoverished, in squalor
grow up to be a hero and a scholar?

Zo opent Hamilton. Aan het woord is Aaron Burr, de man die uiteindelijk, 40 nummers later, Alexander Hamilton zal doodschieten in een duel (#geschiedenisspoiler). Voordat dat gebeurt zal antwoord gegeven worden op de hierboven gestelde vraag. Lin-Manuel Miranda, die alle nummers schreef en de hoofdrol vertolkt, maakt van het verhaal van Alexander Hamilton het verhaal van een immigrant (“Immigrants: we get the job done” zingen Hamilton en Lafayette op een zeker moment samen) en zijn liefde voor zijn geadopteerde vaderland.

Als je weinig weet over Amerikaanse geschiedenis zal je misschien niet alles kunnen volgen. Maar juist als je weinig weet over Amerikaandse geschiedenis valt er ook veel te ontdekken en te leren van Hamilton. Een voordeel hierbij: Hamilton is een volledig gezongen musical, dus het verhaal is te volgen op basis van de muziek alleen.

Reden 2: de humor

Oui oui, mon ami, je m’apelle Lafayette!
The Lancelot of the revolutionary set!
I came from afar just to say “Bonsoir!”
Tell the King, “Casse-toi!” Who’s the best?
C’est moi!

We signed a treaty with a King whose head is now in a basket.
Would you like to take it out and ask it?
“Should we honor our treaty, King Louis’ head?”
“Uh…do whatever you want, I’m super dead”

Reden 3: de diversiteit aan muziekstijlen

Hamilton wordt soms wel een “rapmusical” genoemd. Er zitten inderdaad gerapte stukken in, wat als groot voordeel heeft dat de tekstdichtheid heel groot is. En er zitten ook veel verwijzingen naar rapmuziek in: The Ten Duel Commandments, bijvoorbeeld, is een verwijzing naar The Ten Crack Commandments van The Notorious B.I.G.

Maar als je niet houdt van rap moet dat je vooral niet tegenhouden. De rap in Hamilton is tenslotte redelijk atypisch – hoe vaak worden er in rapnummers regels uit Macbeth verwerkt? – en het is bovendien slechts een deel van de muziek. Er zijn namelijk ook traditionele musicalnummers (“The Story of Tonight” had zo in Les Miserables gepast), R&B nummers (“The Schuyler Sisters”), Britpop (zie boven), en prachtige ballads (“Dear Theodosia”). Jefferson krijgt zelfs een vrij jazzy nummer, “What’d I Miss?”. Het knappe is dat de musical ondanks alle muziekstijlen tóch een onmiddellijk herkenbare sound heeft.

Reden 4: de diversiteit

Hamilton is opmerkelijk omdat alle hoofdpersonen wit zijn, maar ze – met uitzondering van koning George – gespeeld worden door niet-witte acteurs. Hierdoor komt de in sommige opzichten muffe geschiedenis weer urgent over, en krijgt het verhaal een universele lading.

Verder brengt Miranda de vrouwenrollen naar de voorgrond. De vrouw van Hamilton, Eliza, en haar zus Angelica spelen een belangrijke rol. Angelica zingt “We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal. And when I meet Thomas Jefferson? I’m ‘a compel him to include women in the sequel!”

Eliza worstelt tijdens de musical met haar rol. In het begin wil ze graag deel uitmaken van het verhaal: “Oh, let me a be a part of the narrative/in the story they will write someday.” Later, als Hamilton haar verraden heeft (hij veroorzaakte het eerste seksschandaal in de Amerikaanse politiek) verbrandt ze al haar brieven brieven, en zingt ze “I’m erasing myself from the narrative/Let future historians wonder/how Eliza reacted when you broke her heart.” Toch is het uiteindelijk Eliza die het laatste woord krijgt, die de nalatenschap – waar Alexander Hamilton zo geobsedeerd mee was – bewaakt. Zij is het die uiteindelijk zijn verhaal vertelt.

Reden 5: het centrale conflict

Aaron Burr had makkelijk de slechterik kunnen zijn van deze musical. Hij is tenslotte degene die verantwoordelijk is voor de dood van Alexander Hamilton. Zo simplistisch is Hamilton echter niet. De impulsiviteit van Alexander Hamilton en de voorzichtigheid van Aaron Burr worden de hele musical lang gecontrasteerd, maar de twee – allebei wees, allebei ambitieus, allebei uiteindelijk te koppig – lijken ook op elkaar. Ze dagen elkaar uit, beïnvloeden elkaar in zowel negatieve als positieve zin. Het is eigenlijk een tragedie dat ze uiteindelijk op een veld in New Jersey belanden, duelpistolen in de hand.

Aaron Burr krijg ook twee van de beste nummers van de hele musical: “Wait For It” in de eerste akte en “The Room Where It Happens” in de tweede akte. Het mooie van Hamilton is uiteindelijk dat het zich niet beperkt tot Alexander Hamilton, maar iedereen om hem heen óók als volwaardig personage behandeld. Zo brengt het de geschiedenis tot leven, en betrap je jezelf erop dat de dood van een politicus, tweehonderd jaar geleden, toch een brok in je keel kan veroorzaken.

Legacy. What is a legacy?
It’s planting seeds in a garden you never get to see.
I wrote some notes at the beginning of a song someone will sing for me.
America, you great unfinished symphony, you sent for me.