Op mijn zeventiende vond ik Ryan Adams fantastisch. Ik kocht al zijn cd’s – best een dure hobby zo tussen 2000 en 2004. Nu luister ik maar wat graag naar popkoningin Taylor Swift. Afgelopen week kwamen deze twee liefdes samen, met de release van het coveralbum 1989, waarin Ryan Adams de liedjes van Swift uitkleed en voorziet van zijn melancholische touch.

Adams en Swift hebben op zich vrij veel gemeen. Beiden begonnen in country-regionen maar bewogen daar geleidelijk vandaan. Beiden verhuisden naar New York en schreven een nummer over hun nieuwe stad (Welcome to New York voor Swift, New York, New York voor Adams). Beiden zijn getalenteerde liedjesschrijvers* die de waarde inzien van het persoonlijke, vooral als het gaat om liefdesverdriet – het eerste solo-album van Adams heet niet voor niets Heartbreaker.

Toch zijn er ook flinke verschillen. Ik heb het dan niet per se over muziekstijl: Swift heeft voor 1989 wellicht allerlei producenten aangetrokken voor een gelikte popsound, maar in het verleden was zij ook niet wars van een simpele gitaar als begeleiding, en Adams is ook niet altijd bang voor een beat – zie bijvoorbeeld Rock N Roll. Nee, het grootste verschil is er een van temperament: Ryan Adams is een voormalig verslaafde, die tot voor kort wel eens in woede uitbarstte op het podium, terwijl Taylor Swift een en al controle is.

Dat blijkt ook uit het album. Een cover kan een artiest een kans geven om de kleding van iemand anders aan te passen, maar op 1989 is het eerder dat Adams de liedjes van Swift naar zijn hand zet. Sommige nummers, zoals I Wish You Would, hadden zo nummers van Adams kunnen zijn – het heeft zelfs wel iets weg van zijn nummer Wish You Were Here. Ook This Love had niet misstaan op een van Adams z’n oudere albums.

Maar hoe shaggy de covers van Adams ook zijn, het kan de gedisciplineerde constructie van de nummers van Swift niet verhullen. Daardoor zorgt Adams er eigenlijk voor dat je de oorspronkelijke nummers nog meer gaat waarderen. De zorgvuldige opbouw van Blank Space, de aanstekelijkheid van Shake it Off: juist door de vaak vrij minimalistische arrangementen vallen ze des te meer op. Tegelijkertijd blijven de zwakkere nummers, zoals Bad Blood en Wildest Dreams, minder goed overeind.

In twee gevallen vind ik de versies van Adams echt iets toevoegen aan de oorspronkelijke. Out of the Woods was al een van mijn lievelingsnummers van het album, maar Adams maakt er iets echt indringends van, een langzaam opbouwende hartekreet van 6 minuten. En That’s How You Get the Girl was me op de cd van Swift nooit echt opgevallen – het was een van de minder memorabele nummers van de tweede helft – en begint vrij bescheiden, maar als eenmaal de bas inzet weet hij er toch iets bijzonders van te maken.

Ryan Adams levert met 1989 een interessant experiment af. Hij interpreteert Swift zonder haar uit te willen wissen. Juist door die zorgvuldige balans is het een boeiend album: je krijgt er zowel voor Adams als voor Swift meer bewondering door.

___

*wie het talent van Swift betwijfelt verwijs ik naar deze twee podcastafleveringen.