Animatiefilms gemaakt voor volwassenen zijn vrij zeldzaam. Op het kleine scherm daarentegen worden door getekende figuren aan een stuk door dingen gedaan waar je kleine kinderen niet aan bloot zou willen stellen.

The Simpsons is laatst hernieuwd voor seizoenen zevenentwintig en achtentwintig. South Park heeft al achttien seizoenen. Zelfs Family Guy is al aan seizoen veertien toe. Grove animatieseries zijn dus niet nieuw, en gezien de lange looptijden ook zeker succesvol. Toch voelde het voor mij zelden essentieel: van alle drie de voorbeelden heb ik tientallen afleveringen gezien, maar meer bij het langszappen dan omdat ik er bewust naar op zoek ging.

De laatste tijd heb ik echter het idee dat er sprake is van een opleving in de animatie voor volwassenen. Ik kijk steeds vaker gericht naar animatieseries, en ik heb het idee dat ze tegenwoordig meer ambitie tonen, of dat nou is qua toon, verhaalstructuur, of karakterontwikkeling.

Neem Rick and Morty. De sciencefictionserie zit vol met grove grappen (al in de eerste aflevering moet kleinzoon Morty iets in zijn rectum door de douane smokkelen) en flauwe humor, maar is vooral interessant omdat het doet waar sciencefiction voor is gemaakt: het neemt een uitgangspunt, en trekt de gevolgen hiervan tot in het uiterste (en absurde) door.

Op Netflix is ondertussen net het tweede seizoen gelanceerd van Bojack Horseman. Ik ben nog bezig met het eerste seizoen, want ondanks het platform leent Bojack Horseman zich niet echt voor binge-watching: daarvoor is het gewoonweg te deprimerend. Bojack is een acteur (een man met een paardenkop) die in de jaren ’90 de hoofdrol speelde in een succesvolle sitcom. Ondertussen is hij aan lager wal geraakt.

De wereld van Bojack Horseman is uiterlijk absurdistisch: er zijn mensen met katten- en hondenhoofden maar ook “gewone” mensen, zonder dat dit ooit uitleg krijgt. Maar eigenlijk is de inhoud veel minder vreemd dan die van veel andere animatieseries. Het gaat over depressie en verslaving en nooit vervulde dromen. Het is ook een komedie, in de zin dat er regelmatig grappen in voorkomen, maar Bojack Horseman is “volwassen” door meer dan alleen seksgrappen en gevloek.

Dan is er nog Archer, de Bond-parodie die tegenwoordig minder goed is geworden, maar die een paar ijzersterke seizoenen had. Archer is meer puur grappig, met eindeloos veel terugkerende grappen en dialogen met heerlijke dubbele betekenissen. En tenslotte kijk ik af en toe naar Bob’s Burgers, de liefste serie van het stel, over een familie (pappa, mamma, drie kinderen) die een burgerrestaurant draaiende proberen te houden.

Geanimeerde series kunnen simplistisch lijken, of cru. Maar deze vier series laten zien dat je heel complexe verhalen kan vertellen met interessante personages, zelfs al hebben deze een hondenkop, of wordt er permanent een flinke hoeveelheid kwijl op hun gezicht getekend. Deze series zijn niet alleen niet geschikt voor kinderen: ze zijn ronduit volwassen te noemen. Ja, zélfs Archer.