Naar aanleiding van mijn vorige column suggereerde iemand een kruistocht tegen het Marvel-rijk. Er valt zeker een casus te bouwen tegen de eenheidsworst uit de Marvel-fabriek. Maar als ik helemaal eerlijk ben vind ik het niet zo erg om ’s zomers naar oppervlakkige blockbusters te kijken.

Ik heb mijn grenzen: bij een Transformers-film krijg je me niet naar binnen, Pixels sla ik zeker weten over, en tenzij er onverwacht positieve recensies komen zal ik ook de Fantastische Vier aan mij voorbij laten gaan. Maar vooral als het buiten warm vind ik het erg leuk om, liefst met wat meegesmokkelde biertjes, in een zaal met een groot scherm te genieten van explosies en one-liners.

Ik was daarom ook naar Ant-Man gegaan, de zoveelste van Marvel. Je kent het wel: charmante blanke man (of soms meerdere) in de hoofdrol, superkrachten, regelmatig een grapje of humoristische opmerking, een (meestal kapitalistische) tegenstander, een grande finale waarin veel onroerend goed stuk gaat.

Ant-Man wijkt in een aantal opzichten af (het is vooral allemaal iets kleinschaliger, hetgeen welkom is), maar de recensie kan je eigenlijk schrijven zonder de film gezien te hebben. De casting is geïnspireerd, de toon en vaak ook kleinere personages zijn leuk, de laatste akte is matig, het vrouwelijke personage is een beetje verwaarloosd, en je bent de volgende dag 90% weer vergeten.

Maar… ik heb me vermaakt. De eerste scène dat Paul Rudd’s Ant-Man krimpt is erg grappig, het gedoe met de mieren heeft een heerlijk B-film-gehalte, en, al hoop ik dat Hope van Dyne in een latere film meer te doen krijgt, was ze ook hier al heel welkom.

Nóg leuker is het natuurlijk als een film ontworpen is voor maximaal zomervermaak, zonder al die mitsen en maren. Een paar jaar geleden liet Mission: Impossible – Ghost Protocol zien hoe je dat doet. Mission: Impossible – Rogue Nation is nét een tikkie minder spectaculair (de Burj Khalifa torent overal boven uit) maar nog steeds heerlijk.

Je springt van set-piece naar set-piece zonder een grammetje vet. De film begint in Wit-Rusland, bezoekt verder Parijs, Londen, Wenen, Havana, én Casablanca en omstreken, en overal wordt er gerend, geracet, gezwommen, gevlogen, gevochten. Gelukkig is er ook nog wat (nodeloos ingewikkeld) plot – dan kan je ten minste eens in de zoveel tijd even ademhalen.

Tom Cruise is natuurlijk lid van een enge sekte en zelf ook meer dan een beetje creepy. Maar jongen, wat doet die man z’n best voor ons vermaak. En vermaak is ook expliciet het doel. Geen diepere betekenis, zelfs weinig elementen waar je een beetje leuk je pop-culturele analyses op kan uitvoeren. De film is een en al oppervlak, net als de glimlach van Cruise.

Het kan me niet schelen. In het najaar ga ik wel weer nadenken. Geef me nu maar explosies en een themamuziekje dat ik nog twee dagen kan neuriën en een scène bij de opera voor een tikkie cachet (netjes afgekeken van Bond, die niet meer is wie hij ooit was). Ik vermaak me wel.