Als filmliefhebber hoop je elke keer dat je bioscoop inloopt op een goede film. Als recensent daarentegen kan je soms ook erg vrolijk worden als een film juist verschrikkelijk slecht is: negatieve recensies zijn namelijk zowel makkelijker als leuker om te schrijven.

Je zou de openingszin van Anna Karenina ervoor kunnen omschrijven: alle goede films lijken op elkaar, maar elke slechte film is slecht op zijn eigen manier. Nu is dat niet waar – en ook bij de uitspraak van Tolstoy kan je vraagtekens zetten – want een film als Inside Out is goed op een heel andere manier dan een film als Mad Max: Fury Road (of, zeg, Casablanca). Maar wat nou precies een film fantastisch maakt is soms lastig te verwoorden zonder in platitudes te vervallen, terwijl de slechte elementen vaak aanleiding geven voor creatief verwoorde kritiek.

Neem bijvoorbeeld de video-recensie van Pixels van Bob “Moviebob” Chipman, die terecht viral is gegaan. Ik heb Pixels zelf niet gezien, dus ik weet niet of de film echt zo slecht is, of dat de furie van Bob vooral is gewekt omdat zijn geliefde spelfiguren op cynische wijze worden ingezet. Het is in ieder geval bijzonder vermakelijk om hem te horen fulmineren, en hij komt daarbij creatiever uit de hoek dan bij veel van zijn mildere recensies.

Ik recenseer tegenwoordig een stuk minder, en kies daarbij meestal films uit waarvan ik verwacht ze goed te vinden, dus het is een tijdje geleden dat ik zelf mijn kritische messen heb mogen slijpen. Mijn meest memorabele negatieve recensie was waarschijnlijk die van Wanted, een film die op zich redelijk competent is gemaakt maar die ik moreel onsmakelijk vind (en de reden is dat ik nog steeds aanpassingen van het werk van Mark Millar vermijd, al moet ik die houding misschien heroverwegen).

Behalve mijn meest negatieve recensie was het ook mijn meest “succesvolle” recensie, in ieder geval als het gaat om oproepen van reacties. Negatieve recensies zijn vaak vermakelijker, en je krijgt er twee soorten lezers mee: degenen die het met je eens zijn, en genieten van het ingenieus affakkelen; en degenen die het met je oneens zijn, en vaak in de verleiding komen om de film te verdedigen.

Ik zou eigenlijk weer eens een negatief stukje moeten schrijven, niet per se om de hits (al lopen die – misschien door mijn positivisme – wel terug de laatste tijd), maar omdat het creativiteit kan opwekken. Welke film zou er een mooie aanleiding toe bieden? Spectre? Fantastic Four? Ted 2, een film die in Amerika al fantastische stukken inspireerde? Irrational Man? Je gaat er in ieder geval heel anders van naar de release-lijst kijken.

Bespaar me vooral de matige films, waar noch van te genieten noch over te schrijven is – dan heb ik liever een hele slechte film, die vaak nog wel interessant is in hoe hij precies slecht is. En natuurlijk blijf ik als filmliefhebber altijd hopen op een meesterwerk.