Gisteravond heb ik samen met wat Schokkend Nieuws-collegae de eerste drie afleveringen van de nieuwe serie Sense8 gekeken. Dat gaat heel makkelijk: de serie van de Wachowski’s is vrijdag op Netflix uitgebracht, en doorkijken is daar de rigueur.

“Binge-watching”, wordt het in Amerika genoemd: het achtereenvolgens kijken naar meerdere afleveringen van een televisieserie, alsof het onmatig drinken of eten betreft. Met Neflix is het in feite de basisoptie: hun series worden per seizoen online gezet, en als je na een aflevering wil stoppen krijg je maar 15 seconden de tijd voordat de volgende aflevering automatisch begint.

Nu denk ik dat dit kijkmodel zeker voordelen kan hebben. De eerste aflevering van Sense8 was niet heel overtuigend, de tweede intrigeerde al iets meer, en pas bij de derde begon ik er een beetje in te komen. Als de drie afleveringen uitgesmeerd waren geweest over drie weken was ik misschien al afgehaakt, of was ik tussendoor vergeten hoe het ook alweer zat met de acht hoofdpersonen.

Daar komt bij dat veel Netflix-series erop lijken te zijn gemaakt om in een handvol zittingen gekeken te worden. Bij “normale” series heeft elke aflevering een nette drie-aktestructuur: zelfs als er een groot overkoepelend verhaal is zal er een subplot zijn dat centraal staat en dat (deels) opgelost wordt binnen de aflevering. Maar veel van de Netflix-series doen hier slechts incidenteel aan: vooral bij House of Cards en nu hier bij Sense8 lijken de onderbrekingen tussen afleveringen haast willekeurig.

Als je zoveel afleveringen na elkaar kijkt gaan ze in elkaar overvloeien. Je weet niet meer wat in welke aflevering plaatsvindt, zwakke scènes vervagen tussen de hoogtepunten, en een algemeen gevoel van voorwaartse beweging is vaak genoeg om geïnteresseerd te blijven. Een serie als The Vampire Diaries, bijvoorbeeld, is uitermate geschikt.

Aan de andere kant is het bij binge-watching moeilijk de details goed op te nemen. Bij Mad Men, bijvoorbeeld, heeft elke aflevering een thematische en temporale cohesie die verdwijnt als je te snel doorkijkt. Zelfs bij een Netflix-serie als Daredevil kan het voordelen hebben om jezelf in te houden, in dat geval omdat het anders aanvoelt als een overstelping met ongeluk en duisternis.

Voor makers heeft het wel grote voordelen dat binge-watchen bestaat. Kijk een oudere serie, of een nieuwere die nog volgens het traditionelere model is gemaakt, en je ergert je aan de herhaling: in de eerste 4, 5 afleveringen wordt de premisse keer op keer uit de doeken gedaan, en er zijn overal geheugensteuntjes voor de vergeetachtigen, of degenen die een aflevering hebben gemist.

Sense8 daarentegen gaat er vanuit dat je het verhaal als één geheel ziet, en dat je wel weet wat er eerder is gebeurd. De Wachowski’s zijn af en toe iets teveel van het grote stappen snel thuis, waarbij ze grif gebruik maken van clichés, maar ze vertellen de verschillende verhalen wel heel efficiënt, met gebruik van de vrijheid die Netflix ze geeft. Wat er nu eigenlijk aan de hand is wordt maar beetje bij beetje duidelijk.

Nog eentje dan maar?