Ik heb vanwege omstandigheden de laatste aflevering van Game of Thrones nog niet gezien – en dat knaagt. Er verschijnen overal analytische stukken over het laatste halve seizoen van Mad Men. Ik ben er helaas nog niet aan toegekomen.

Natuurlijk consumeer ik popcultuur – of het nu gaat om televisie, films, boeken, strips – voornamelijk omdat ik er an sich plezier aan beleef, of in ieder geval hoop te beleven. Maar deel van dat plezier zit voor mij ook in het bespreken met vrienden, en tegenwoordig in het lezen van artikelen, in het discussiëren via twitter.

Daardoor kan het bijhouden van allerlei dingen soms gaan voelen als een verplichting. Het veroorzaakt een opgejaagd gevoel, waarbij je je “to-do” lijst tot in het oneindige ziet groeien. Als ik op twitter langs zie komen dat een serie geleidelijk heel goed is geworden leidt dat vaker tot een zucht dan tot blijheid: weer iets dat ik eigenlijk zou moeten kijken.

Deze overdaad aan popcultuur die ik eigenlijk bij zou willen houden – in principe natuurlijk een luxeprobleem – zorgt er bovendien voor dat ik me haast schuldig voel als ik iets kijk of lees dat niet actueel relevant is, en dat ik sommige dingen oversla omdat het voelt alsof het al te laat is – nu nog The Walking Dead of Breaking Bad inhalen is een hele onderneming, en eventuele inzichten zijn ver over hun houdbaarheidsdatum.

De cyclus wordt steeds jachtiger. Van Netflix-series verschijnen de eerste recensies al een dag nadat het seizoen in z’n geheel op de streaming-service is gezet. Na een dag of drie-vier volgen de eerste stukken die een specifiek element bekritiseren, de backlash op de backlash is er na een week, en twee weken later is het onderwerp passé. Met meer random-kleine dingetjes gaat het nog sneller: “de jurk” had ons twee dagen in z’n ban, de “dadbod” was al na een halve dag oud nieuws (geloof me, google het niet).

En ja. Dan zit je daar, met je ideetje voor een column over Daredevil, terwijl je pas zes van de dertien afleveringen hebt gekeken.

Ik weet niet echt een oplossing voor dit dilemma. Ik vind het tenslotte fantastisch dat er op internet zoveel interessants wordt geschreven over zoveel fascinerende popcultuur: zelfs iets ultiem oppervlakkigs als Kim Kardashian of de outfits van Taylor Swift kunnen schrijvers als Rachel Syme en Molly Lambert boeiend analyseren, en series als Game of Thrones worden alleen maar beter en spannender als je na afloop direct kan lezen welke thematiek anderen er in hebben weten te ontdekken.

Maar het internet is ook uitermate vluchtig. Alle recaps worden bewaard, maar als je een serie of film pas later kijkt kan dat niet meer geheel fris: je hebt dan al provocerende headlines lang zien komen, de animated gifs van cruciale momenten, de tot meme verworden quotes, geheel contextloos (“Yeah Bitch! Magnets!”).

Ik probeer het los te laten, en gewoon te genieten van wat ik zie en lees. Maar ik wil nu wel écht vijf uur vrij om Mad Men bij te kijken.