Afgelopen woensdag heb ik ’t vriendje getrakteerd op Furious 7 in IMAX. Dat betekent ook traditiegewijs dat het grote scherm af en toe gevuld wordt door billen in nogal weinig bedekkende bikinibroekjes – en dat stoort me verrassend genoeg helemaal niet.

De Fast & Furious-franchise, die met het vijfde nummer overschakelde naar een hogere versnelling, draait om loyaliteit en familie. De bijeengeraapte familie van Dominic Toretto (Vin Diesel), om precies te zijn, al sloeg hij deel twee over en was hij in deel drie slechts kort te zien. De films draaien daarnaast om hard rijden in stoere auto’s, om steeds buitenissigere stunts (met een opgestoken middelvinger naar de werkelijkheid), om opgepompte spieren.

En in elke film zit ten minste één scène waarin vrouwenlichamen letterlijk als versiering worden gebruikt, door de personages en door de films zelf. Bij races staan halfnaakte dames te springen, te dansen en te zwaaien, en regelmatig zien we ze alleen als losse onderdelen, hun gezicht duidelijk niet het belangrijkste element.

Meestal erger ik me aan dat soort scènes dood. Het is de meest letterlijke vorm van objectificatie: de vrouwenlichamen worden neergezet als decoratieve objecten, niet veel anders dan één van de glimmende auto’s. Wie ze zijn is irrelevant. Toch kan het me in deze reeks weinig schelen. Het hoort er eigenlijk een beetje bij. Wie weet zou ik het zelfs missen als het in Furious 8 (of hoe de volgende ook zal heten – de logica is ook bij de betiteling ver te zoeken) ontbrak.

Hoe komt dat? Ik weet het niet precies. Deels is het dat al het macho-gedrag in de films eigenlijk wel vertederend is. Vin Diesel is het prototype ruwe bolster, blanke pit, één grote bundel 100% oprechte spierbundel. Ik bedoel: hij zette afgelopen week zijn handen en voeten in het cement zette bij het Chinese Theater in Hollywood, en maakte daarbij zonder enig teken van ironie een hartje van zijn handen.

The Rock, van wie de spieren en algehele omvang nóg iets prominenter zijn, heeft een ontwapenende grijns, en levert hét moment van Furious 7 als hij opstaat uit zijn ziekenhuisbed, “Daddy’s gotta go to work” tegen zijn dochtertje zegt, en zijn armgips af-flext. Het is ultra-macho – en eigenlijk wel schattig.

Daar komen twee dingen bij. Allereerst worden ook mannenlichamen nogal fetisjistisch vastgelegd: The Rock ligt in dat ziekenhuisbed met het laken zorgvuldig gedrapeerd, en in deel vijf leek hij permanent door een dun laagje olie bedekt (waar vervolgens weer een grap over werd gemaakt in deel zes).

Ten tweede worden de vrouwelijke personages consequent als capabel neergezet. De auto rechts in het plaatje? Wordt bestuurd door Letty (Michelle Rodriguez), die bovendien de race wint. Vechten kan ze ook: in deel zes bijvoorbeeld tegen MMA-ster Gina Carano, en in dit deel tegen MMA-ster Ronda Roussey. Mia, de zus van Dom, is nu huismoeder, maar kan ook prima snel rijden, en in deze film blijkt een tophacker ook een vrouw te zijn.

Het is misschien niet consequent. Maar Furious 8 mag van mij weer in IMAX: mét T&B.