Ik heb van alles aan te merken op Cougar Town. Het is doordrongen van dieetcultuur; personages krijgen als het plot het vraagt opeens nieuwe/andere persoonlijkheidstrekjes, die een aflevering later weer vergeten zijn; de grappen zijn vaak gebaseerd op oubollige stereotypes.

Toch had ik voor ik het wist het hele eerste seizoen gekeken – en dit is zo’n ouderwetse netwerk-televisieserie, dus dat waren wel 24 afleveringen. En ik snap waarom het juist deze serie was die de schrijvers van Community kozen als obsessie voor Abed.

Abed Nadir wordt in Community nooit expliciet aangeduid als autistisch, maar het is overduidelijk dat hij niet neurotypisch is. Onder andere is hij geobsedeerd met televisie- (en in het bijzonder sitcom-) conventies. Hij probeert non-stop zijn ‘echte’ leven (dat natuurlijk eigenlijk ook het leven is van een sitcom-personage) te passen in die kaders. Te raden wat voor een type aflevering hij en zijn vrienden nu weer in zitten. Het is van de vele manieren waarop de schrijvers van Community een meta-laagje toevoegen en spelen met verwachtingen.

Cougar Town heeft geen interesse in dat soort spelletjes. Integendeel: het past zonder enige ironie precies al die ‘tropes‘ toe waar Abed zo geobsedeerd mee is. Er is een ‘will they or won’t they couple’. Er is een aflevering over de dooddoener dat mannen en vrouwen geen vrienden kunnen zijn zonder seksuele spanning. Er is een baby die alleen verschijnt als hij nodig is voor een grap en verder nul impact lijkt te hebben op het leven van zijn ouders.

Die voorspelbaarheid, dat luie leunen op gemeenplaatsen, de gender-sterotypering: het is waar ik me regelmatig aan erger bij het kijken. Maar het is ook wat de serie juist in deze onzekere tijden zo aantrekkelijk maakt. Het daagt niet uit. Dat wil het ook helemaal niet. Het is gewoon een warm bad van vertrouwdheid, met veteraan Courteney Cox aan het roer. En daarom blijf ik maar kijken. Ongeacht de lange lijst betere series die ik in theorie liever wil kijken maar die als ik echt iets ga kijken toch het onderspit delven.

De andere serie die ik de laatste tijd gebinged heb lijkt in eerste instantie misschien het tegenovergestelde: The Boys doet elke aflevering weer erg veel moeite om te choqueren en provoceren. Op soms vrij oppervlakkige manier: leuk, weer zo’n emmer bloed. En ‘superhelden’ die verkrachten en moorden hebben we ook al eerder gezien.

Toch heeft The Boys ook wel degelijk iets te zeggen… specifiek over de verleiding van vertrouwde verhalen. Vooral in het tweede seizoen gaat de serie meer en meer over hoe sommige fascistische superhelden (en mocht iemand bezwaar hebben tegen die term: een ervan blijkt letterlijk met Goebbels geborreld te hebben) de media manipuleren. Juist omdat het publiek – in de serie, maar de parallellen met onze wereld zijn niet bepaald subtiel – smacht naar vertrouwde verhalen. Over goed tegen kwaad. Witte hoeden tegen zwarte hoeden. Sterke helden om ons te beschermen tegen alle onzekerheid in de wereld.

Om nou te zeggen dat The Boys tinten grijs verkent is denk ik teveel eer: het cynisme van de serie lijkt me niet per se realistischer dan het naieve idealisme van veel vroege superheldenverhalen. Maar The Boys toont wel haarscherp het gevaar van vertrouwde verhalen.

Daarom toch maar een goed voornemen: ik laat seizoen twee van Cougar Town nog even rusten. Eerst toch maar wat andere series (en films) die iets minder gemakkelijk wegkijken.